Οι παχύσαρκες γυναίκες, που άλλοτε ταυτίζονταν με τη γονιμότητα, αποτελούν σήμερα μεγάλη ομάδα γυναικών με προβλήματα εγκυμοσύνης. Τα προβλήματα της παχύσαρκης εγκύου είναι ανάλογα του βαθμού παχυσαρκίας της. Σε γυναίκες με ήπια παχυσαρκία, ελάχιστα ή καθόλου διαφέρει η εγκυμοσύνη τους από εκείνες με κανονικό βάρος. Οι γυναίκες με βαριά παχυσαρκία παρουσιάζουν δυσκολίες στη σύλληψη, επιπρόσθετα προβλήματα κατά την κύηση την οποία με δυσκολία θα φέρουν εις πέρας και δυσκολίες κατά τον τοκετό, ο οποίος γίνεται συνήθως με καισαρική τομή. Οι επιπρόσθετες ημερήσιες θερμιδικές ανάγκες μιας εγκύου, λόγω μείωσης της φυσικής δραστηριότητας μετά τον 5ο μήνα, δεν υπερβαίνουν τις 350 θερμίδες. Οι αυξημένες αυτές, έστω και λίγο, θερμιδικές ανάγκες προορίζονται για την αύξηση του λιπώδη ιστού (περίπου 5-6 kg στο τέλος της εγκυμοσύνης), για το αυξημένο καρδιακό έργο καθώς επίσης και για την ανάπτυξη του κυήματος.
Ο βασικός μεταβολικός ρυθμός (BMR) παρουσιάζει, κατά τη διάρκεια της κύησης, μεγάλες διακυμάνσεις ανάμεσα στις έγκυες γυναίκες. Σε ορισμένες μειώνεται το πρώτο τρίμηνο και αυξάνεται στη συνέχεια, ενώ σε άλλες παρουσιάζει συνεχή αύξηση σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Η θερμογένεση ποικίλλει επίσης σημαντικά από άτομο σε άτομο και αποτελεί σημαντικό παράγοντα διατήρησης του ενεργειακού ισοζυγίου των εγκύων. Οι παχύσαρκες έγκυες παρουσιάζουν υψηλότερα επίπεδα μεταβολισμού ηρεμίας (RMR) και χαμηλότερη κατανάλωση ενέργειας με τη φυσική δραστηριότητα, σε σύγκριση με εκείνη που είχαν πριν την εγκυμοσύνη τους.
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μπορεί να υπάρξουν αρκετές και σοβαρές μεταβολικές διαταραχές, με κυριότερες το σακχαρώδη διαβήτη κύησης και την υπέρταση. Ο σακχαρώδης διαβήτης της κύησης ανέρχεται σε ποσοστό 4-18% και εξαρτάται απόλυτα από το βαθμό παχυσαρκίας. Η πιθανότερη ερμηνεία της αυξημένης εμφάνισης σακχαρώδη διαβήτη στις παχύσαρκες έγκυες είναι ότι στην ήδη υπάρχουσα αντίσταση στην ινσουλίνη της εγκυμοσύνης προστίθεται και εκείνη της παχυσαρκίας. Το μεγαλύτερο ποσοστό παχύσαρκων εγκύων διατηρεί, ωστόσο, φυσιολογικά επίπεδα γλυκόζης πλάσματος αυξάνοντας την παραγωγή ινσουλίνης σε πολύ υψηλά επίπεδα. Αν και οι παχύσαρκες είναι περισσότερο ευάλωτες στο σακχαρώδη διαβήτη της κύησης, τα ποσοστά του σε εκείνες χωρίς οικογενειακό ιστορικό της νόσου, δεν είναι σημαντικά υψηλότερα από εκείνα των μη παχύσαρκων.
Η συχνότητα της αρτηριακής υπέρτασης των παχύσαρκων εγκύων είναι 5-23%, ποσοστό σημαντικά υψηλότερο από εκείνο των εγκύων φυσιολογικού βάρους (0,9-9%). Οι παχύσαρκες έγκυες παρουσιάζουν πολύ συχνότερα από εκείνες με κανονικό βάρος προεκλαμψία και εκλαμψία, με χαρακτηριστικά επιμέρους στοιχεία τους (υπέρταση, σακχαρώδης διαβήτης, παθήσεις των φλεβών των κάτω άκρων και υπερβολική αύξηση του βάρους), που θέτουν σε κίνδυνο της ζωή της εγκύου και του παιδιού.
Οι παχύσαρκες γυναίκες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο για αποφρακτική άπνοια ύπνου, κατά την οποία η αναπνοή επανειλημμένα σταματά και ξεκινά. Η εγκυμοσύνη μπορεί επίσης να επιδεινώσει την υπάρχουσα αποφρακτική άπνοια ύπνου.
Όσο μεγαλύτερο είναι το βάρος της εγκύου από την αρχή της εγκυμοσύνης, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος πρόωρου τοκετού. Μάλιστα, για τις υπέρβαρες γυναίκες ο κίνδυνος είναι κατά 25% μεγαλύτερος, ενώ για τις παχύσαρκες φτάνει ακόμη και το 60%! Ο τοκετός σε πολλές περιπτώσεις, ιδίως σε γυναίκες με βαριά παχυσαρκία, γίνεται με καισαρική τομή με όλες τις επιπλοκές που συνεπάγεται η επέμβαση. Η δυσχέρεια του τοκετού μπορεί να προκαλέσει ενδοκράνια, ενδοφθάλμια και ενδοκοιλιακή αιμορραγία, κάταγμα κλείδας και κακώσεις του προσωπικού και βραχιονίου πλέγματος του νεογνού. Επιπλέον, η παράταση του τοκετού μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την ασφυξία του εμβρύου. Η θνητότητα των παχύσαρκων γυναικών κατά τον τοκετό είναι 2-3 φορές υψηλότερη εκείνης των μη παχύσαρκων. Τα παιδιά των παχύσαρκων γυναικών γεννιούνται με βάρος >4.500 γρ. και είναι ψηλότερα από τα συνήθη.
Τέλος, η εγκυμοσύνη μπορεί να αποτελέσει, σε αρκετές περιπτώσεις, την αφετηρία έναρξης της παχυσαρκίας.
paxysarkia_kai_egkymosyni 
